Het moment dat je middenin de ellende zit en denkt: Waarom ik? Waarom dit? Waarom nu?
Alles voelt uitzichtloos.
Alsof je vastzit in een modderpoel, en het maakt niet uit hoeveel je spartelt, je komt er niet uit.
Je bidt – ja, zelfs al ben je niet gelovig – dat het stopt, dat het voorbijgaat.
Je wilt het liefst gewoon wakker worden en ontdekken dat het allemaal een nare droom was. Maar dat gebeurt niet.
Je sleept je door de dagen heen, alles voelt zwaar, je komt op een punt waar je bijna niet meer gelooft dat het ooit nog beter wordt.
En dan, ineens, zonder dat je het doorhebt, verandert er iets.
Niet omdat je iets hebt gedaan. Nee, eerder omdat je uitgeput bent van het vechten en het spartelen.
Misschien komt het doordat je hebt losgelaten, je overgegeven hebt aan de situatie. Of misschien is het gewoon toeval.
Maar ineens, hoe subtiel ook, is er licht. Een sprankje hoop.
Later – misschien maanden, misschien jaren – kijk je terug op die donkere periode.
Je ziet het vanuit een ander perspectief. Wat je toen dacht dat je ondergang was, blijkt nu een onmisbare schakel in je verhaal.
Want juist omdat je door die shit bent gegaan, heb je geleerd. Over jezelf, over anderen. Over wat je echt wilt. En wat je absoluut niet meer wilt.
Neem een relatiebreuk, bijvoorbeeld. Wanneer je dit meemaakt weet je dat het voelt alsof je hart uit elkaar wordt gerukt.
Je wil hem of haar terug, zelfs al weet je diep vanbinnen dat het waarschijnlijk toch niet had gewerkt.
Na maanden van rouwen, ontmoet je iemand anders. Iemand die je uitdaagt, je inspireert, waar je mee moet lachen. Alles voelt weer lichter.
Of neem die baan waar je in vastzat. Iedere dag weer, sleurde je jezelf naar kantoor.
Tot je besluit dat je dit niet meer wilt. Op dat moment voelt het eng, je verliest je zekerheid.
Maar achteraf blijkt het de beste keuze die je had kunnen maken.
Want nu heb je de ruimte om eindelijk dat bedrijf te starten, of om die wereldreis te maken die je altijd had uitgesteld.
Het is bizar om te beseffen dat sommige van de dingen die je nu het meest waardeert in je leven simpelweg niet mogelijk waren geweest zonder die ellende die je ooit verwenste.
Die rot periode, die je vervloekte en wegwensde, blijkt later het zaadje te zijn geweest waaruit iets moois is gegroeid.
Het leven is soms een rare grap. Het geeft je precies wat je nodig hebt, maar niet altijd op de manier die je had voorgesteld.
Het is een paradox die vaak moeilijk te accepteren is als we er middenin zitten.
Maar wat nou als je erop durft te vertrouwen?
Wat nou als je, juist terwijl je in de shit zit, kan accepteren dat dit misschien wel precies is wat je nodig hebt?
De gebeurtenis is niet het probleem, maar de manier waarop je ernaar kijkt.
En hoe gek ook, door de shit te accepteren, voel je dat je leeft.
Het enige wat zeker is, is dat alles verandert. Alles. Continu.