Van onrust naar thuiskomen – een familieopstelling

“Ik voel me nooit écht thuis.” zegt hij wanneer hij naast me komt zitten.

 

Als hij terugkijkt op zijn leven, ziet hij een patroon. Elke vijf jaar verhuist hij, en in de tussentijd verandert hij voortdurend zijn huis. Nieuwe verf op de muren, een ander behang, meubels die komen en gaan.

 

Misschien,” zegt hij zacht, “zoek ik wel naar iets wat ik niet kan vinden.”

Het liefst zou hij ‘rust’, en een gevoel van ’thuis te zijn’ willen.

 

Tijdens het gesprek vertelt hij over zijn vader, een man met diepe wortels in de Biblebelt.
Toen zijn vader zijn moeder ontmoette, verhuisde hij naar de andere kant van het land. Vanaf dat moment verbrak hij het contact met zijn familie en de gemeenschap waar hij vandaan kwam.

 

Hij zegt altijd dat hij blij is met waar hij nu woont,” vertelt hij. 

Ik vraag hem om representanten uit te nodigen voor zichzelf, zijn vader en zijn moeder.

 

Wanneer ze hun plek in de ruimte hebben gevonden, ontstaat er een beeld dat veel zegt:
hij staat tussen haar ouders in, zijn blik gericht op vader.

 

Zijn vader lijkt gevangen door iets op de grond – een lichtpunt dat door een zonnestraal is ontstaan.


“Hij was echt mijn voorbeeld,
” zegt hij.
“Een vaderszoon, altijd geweest.”

Ik vraag iemand uit de groep plaats te nemen op dat lichtpunt. De representant van haar vader wordt direct emotioneel.

 

Wat het lichtpunt symboliseert, wordt al snel duidelijk. Het is de geboortegrond van vader, de plek waar hij ooit thuis was.

 

In de opstelling komt naar voren dat hij nooit echt afscheid heeft genomen.

Zonder je geboortegrond een plek in je hart te geven,
zal je je niet helemaal thuis voelen in een nieuwe omgeving.

Lieve papa

Ik begeleid hem in het richten van haar woorden naar zijn vader. Zijn stem breekt terwijl hij zegt:

 

“Lieve papa,
ik zie jou
en ik zie jouw grote verdriet.


Jarenlang heb ik jouw verdriet gedragen,

het verdriet dat jij niet toelaten kon.
Dat deed ik vanuit liefde voor jou, papa.

 

Vanuit een volwassen liefde
laat ik jouw verdriet bij jou,
met liefde en respect.

 

Lieve papa,
ik geef jou een grote plek in mijn hart,
en ik eer jou als mijn vader.”

 

De emoties die volgen, komen van diep. Hij laat ze toe, zijn ademhaling verdiept.

Na de ontlading geeft aan dat hij het warm krijgt en zelfs zijn voeten warm voelt worden.

Een teken van contact met de grond – en zichzelf.

Geboortegrond

Ik laat de vader in de opstelling zijn aandacht richten op de plek waar hij vandaan komt en de volgende woorden uit te spreken:

“Ik eer jou als mijn oorsprong.
Je hebt een grote plek in mijn hart.”


Het effect is voelbaar.
De representanten van vader, moeder, en de roots ontspannen.
De cliënt ontspant zichtbaar.
De energie in de ruimte verandert; het voelt zachter, rustiger.

Na de opstelling

Een paar weken later spreek ik hem weer. Hij klinkt anders. Lichter.

Hij vertelt vol verwondering:
“Ik had altijd koude voeten, maar dat is weg.”


Het was niet zijn hulpvraag, maar toch een mooie bijkomstigheid!


“En ik zit nu gewoon rustig op de bank te Netflixen! Dat heb ik echt nog nooit gedaan.

Ik durf zelfs te zeggen dat ik me thuis voel.”



Thuiskomen is niet altijd een fysieke plek.
Soms is het een plek in je hart die je vrij moet maken.

 

Wil je ook een opstelling ervaren?
Kijk in de agenda naar de eerstvolgende mogelijkheid. 

 

Je bent van harte welkom.

 

Liefs,
Linda

Scroll naar boven

aanmelden

Familieopstellingen middag

Locatie: Huis van Eemnes, Noordersingel 4, Eemnes
Deelname op basis van vrijwillige bijdrage