Jezelf terugvinden – een familieopstelling

Ze komt binnen met een rustige glimlach, maar in haar ogen is een vermoeidheid zichtbaar die verder gaat dan alleen een slechte nacht. “Ik voel me al jaren geblokkeerd,” vertelt ze. “Ik ben altijd bezig met de verwachtingen van anderen, vooral die van mijn vader. Maar wat die precies zijn, weet ik niet eens.” Haar stem is vastberaden, maar ik hoor ook een vleugje wanhoop. Ze wil iets veranderen, maar weet niet hoe.

Ik vraag haar om representanten te kiezen voor zichzelf, haar vader en haar moeder. Terwijl ze de representanten een plek geeft, ontstaat er een opvallend beeld:

Haar eigen representant staat alleen buiten de kring van mensen, alsof ze buiten het geheel valt. De vader en moeder staan met hun blikken naar buiten gericht, niet naar elkaar en niet naar haar. De cliënt zelf blijft wat aarzelend aan de rand van de groep staan, met haar gezicht naar de nooddeur.


Ik vraag haar om als volwassen vrouw plaats te nemen in de opstelling. Ze kiest ervoor om naast haar moeder te gaan staan, niet bij de representant van zichzelf.

Als opsteller valt mij dit op.

Lieve mama

“Draai je eens naar je moeder,” zeg ik. Ze doet het voorzichtig, haar schouders gespannen. Ik vraag haar om het volgende uit te spreken, en terwijl ze begint, breekt haar stem al:

“Lieve mama, jij bent mijn moeder en ik ben jouw dochter.”
“k ben alleen maar jouw dochter, meer niet.”
“Lieve mama, ik zie jou en ik zie je zware lot.”
“Ik kan jou niet redden.”
“Ik heb dat geprobeerd, vanuit de liefde van een kind, maar het is niet aan mij.”
“Ik laat jou in de armen van je lot, met liefde en respect.”
“En ik sta mezelf toe het mij goed te laten gaan, ook als het niet goed gaat met jou.”
“Kijk alsjeblieft vriendelijk naar me als ik mijn eigen weg ga.”


Haar woorden brengen een golf van emotie in de ruimte. Ze begint te huilen, haar hele lichaam schokt mee. Als begeleider voel ik hoe de ruimte verandert. Het voelt ineens lichter, helderder. “Voel je dat ook?” vraag ik haar. Ze knikt en vertelt dat ze hetzelfde ervaart, alsof er iets van haar afvalt. Anderen in de groep voelen het ook; de energie is bijna tastbaar.

Dan vraag ik haar om zich naar haar vader te richten. Het ritueel dat volgt, lijkt op in grote lijnen wat ze zojuist met haar moeder heeft gedaan, met een paar nuances. 

Ik begeleid haar stapje voor stapje en langzaam ontstaat er een voorzichtige verbinding tussen hen. 

Het innerlijke kind

Ten slotte laat ik haar contact maken met de representant van zichzelf – het kinddeel dat ze in de loop der jaren is kwijtgeraakt. Het deel dat zo veel verantwoordelijkheid heeft gedragen en daardoor geen ruimte meer had om te spelen. Voorzichtig kijkt ze de representant aan. Haar gezicht verzacht, en ik vraag haar het volgende uit te spreken:

“Ik begin me langzaam te beseffen dat ik je al die tijd uit het oog verloren ben.”
“Maar van nu af aan gaat dat niet meer gebeuren.”
“Ik ga voor jou zorgen.”
“Jij mag gaan spelen.”
“Jij bent de allerbelangrijkste persoon in mijn leven.”


De twee – de volwassen vrouw en haar innerlijke kind – omhelzen elkaar. Het is een intens en helend moment. In de groep worden zakdoeken gepakt, en ik voel een diepe dankbaarheid voor wat ik hier mag begeleiden.

Een week later spreek ik haar. Ze vertelt dat er veel is veranderd. Het contact met haar ouders voelt anders, minder beladen.

Het meest verrassende voor haar is hoe ze zichzelf ziet. “Ik zie nu wat ík nodig heb,” zegt ze. “Ik zorg beter voor mezelf, en dat heeft effect op mijn hele omgeving. Het voelt alsof ik eindelijk wat ademruimte heb, alsof het allemaal wat luchtiger is.”

Het is de kracht van een opstelling: ruimte maken voor wat er was, zodat je verder kunt.
Met respect en liefde loslaten wat niet van jou is, en eindelijk weer je eigen plek innemen.

Wil je een opstelling ervaren? Kijk in de agenda naar de eerstvolgende mogelijkheid. 
Je bent van harte welkom.

Liefs,
Linda

Scroll naar boven

aanmelden

Familieopstellingen middag

Locatie: Huis van Eemnes, Noordersingel 4, Eemnes
Deelname op basis van vrijwillige bijdrage